Osobowość dyssocjalna – psychopatia

Osobowość dyssocjalna, inaczej popularna psychopatia, jest osobowościowym zaburzeniem mającym trwały charakter. Oznacza to mniej więcej tyle, że osobowość ta jest niemożliwa do wyleczenia a w jej objawach nie ma żadnego okresu remisyjnego. Zaburzenie to jest ściśle powiązane z trzema deficytami psychicznymi. Chodzi tutaj o brak takich umiejętności jak kontaktowanie z innymi, uczenie się i brak lęku. Choroba została podzielona na dwa typy – impulsywną i kakutatywną.

Badania nad psychopatią prowadził Kazimierz Pospieszył i wyróżnił:

• Deficyt odczucia lęku i strachu – jest to upośledzenie emocjonalne, które polega na braku możliwości przyswajania takich odczuć jak odruchy moralne i brak empatii.
• Deficyt nauki – dominacja zachowań agresywnych bez możliwości zapamiętania że są złe i wywołują złe emocje.
• Upośledzenie związków – brak związków emocjonalnych z ludźmi. Relacje są podtrzymywane tylko ze względu na zaspokojenie potrzeb, jakie gwarantuje nam druga osoba – ignorowanie wszelkich konwencji społecznych.
• Cierń psychopatyczny - bardzo ubogie życie psychiczne, które chora osoba rekompensuje sobie głębokim narcyzmem. Osoby z psychopatią są mocno wyczulone na niedocenienie.

Socjopatia za to, jest zjawiskiem, pojawiającym się w wieku dorastania i trwa przez całą dorosłość. Jest istotnym elementem psychopatii.

Jeśli chodzi o biologiczne podłoże tych zaburzeń, badania mózgu osób cierpiących na tę chorobę wykazują, że prawdopodobną przyczyną powstawania osobowości dyssocjalnej jest całościowe uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego. Osobowości nieprawidłowe i zaburzone na podłożu uszkodzeń i urazów nazywamy encefalopatiami bądź charakteropatiami.

Osoby dotknięte psychopatiami notorycznie popełniają przestępstwa. Często pojawia się pytanie, czy powinni odpowiadać za swoje czyny jak kryminaliści, czy fakt choroby jest dla nich w jakiś sposób łagodzący? Prawnicy broniąc swoich klientów niejednokrotnie twierdzą, że czyn został popełniony poza prawdziwą świadomością osoby chorej. Myślenie w ten sposób jest jednak nadużyciem, ponieważ pozwala unikać odpowiedzialności za bardzo poważne zbrodnie. Tymczasem osoba z osobowością dyssocjalną po prostu taka jest i nigdy prawdopodobnie nie była normalna. Oczywiście stan jest ten patologiczny i chorobowy, lecz osoby takie powinny odpowiadać przed sądem jak każdy zdrowy człowiek, ponieważ osoby te mają świadomość tego że coś jest dobre lub złe, lecz nie mają w sobie żadnego lęku ani empatii.

Aby wystawić diagnozę psychopacie, należy sukcesywnie zaobserwować następujące objawy w życiu codziennym:

• brak postępów w nauce/pracy;
• brak poczucia odpowiedzialności rodzicielskiej, nie dbanie o dziecko, nie zwracanie na nie uwagi;
• łamanie prawa w sposób notoryczny, poprzez popełnianie pospolitych przestępstw (kradzieży, pobić, zabójstw, gwałtów);

Kryteria diagnostyczne skali ICD – 10 :

1.         nieliczenie się z uczuciami innych ludzi;

2.         lekceważenie wszelkich norm społecznych;

3.         niski próg agresji i niska tolerancja frustracji;

4.         niezdolność do poczucia winy i uczenia się (w sensie kary);

5.         skłonność do obwiniania innych;

6.         brak możliwości utrzymywania związków.

Istnieje kilkanaście pozabiologicznych przyczyn powstawania i rozwijania się psychopatii i można je pogrupować na kilka różnych czynników.

1. Społeczno – kulturowe:

• brak rodzica (porzucenie, separacja, śmierć, rozwód, śmierć)
• przedrozwodowy klimat emocjonalny (awantury, napięcie)
• brak zainteresowania ze strony ojca
• chwiejność rodzicielska, nieprawidłowa opieka.

2. Wczesne doświadczenia:

• ubóstwo materialne;
• zachowania aspołeczne;
• kształtowanie przez psychopatycznego rodzica;
• matka odrzucająca lub nadmiernie opiekuńcza;
• ADHD.

3. Czynniki genetyczne.

4. Czynniki psychologiczne:

• niedorozwój superego
• patologiczny niedobór pobudzenia psychoruchowego

5. Czynniki społeczne: narcyzm psychologiczny.