Borderline Personality Disorder

Borderline Personality Disorder (BPD) jest typem osobowości, którego charakterystycznym objawem są bardzo częste zmiany nastrojów, wybuchy gniewu, oraz niestabilny stosunek do samego siebie. Osoby, które dotyka BPD cierpią na chroniczne poczucie pustki i braku sensu życia. Podejmują zachowania autoagresywne w postaci takich czynów jak głodzenie się, cięcie nadgarstków, odmawianie przyjmowania płynów. W życiu codziennym mają skłonności do wielu używek, częstych imprez, ucieczek lub podejmowania współżycia seksualnego z przypadkowymi osobami.  Osoby takie bardzo często mają dramatycznie niskie poczucie własnej wartości i skuteczności. Dramatycznie podejmują działania mające na celu przypodobanie się innym ludziom, szczególnie im bliskim, ponieważ ze względu na brak poczucia własnej wartości panicznie boją się odrzucenia i samotności. Osobość BPD ma aż 1% populacji na świecie. Zaburzenie tego rodzaju wymaga leczenia farmakologicznego a także wielokierunkowej i długotrwałej psychoterapii. Dość często zdarza się że BPD leczeni są w szpitalach psychiatrycznych, ze względu na zagrożenie życia spowodowane autoagresją.

Dla rozpoznania BPD muszą występować poszczególne objawy:

• Niepewność i niestałość co do widzenia własnej osoby – jej dobrych i złych cech, brak umiejętności określenia siebie
• Nieświadome dążenia i uwikłania w bardzo silne emocjonalnie i niestabilne związki prowadzące do kryzysów emocjonalnych
• W niektórych przypadkach zmienność orientacji seksualnej. Wiele z nich określa się jako osoby biseksualne.
• Wysiłki dążące do uniknięcia porzucenia lub odrzucenia
• Groźby lub działania samobójcze
• Nieustępujące uczucie pustki i bezsensu.

Według lekarskiej skali psychiatrycznej DSM – IV ten typ zaburzenia osobowości powstaje wtedy, kiedy przez dłuższy czas utrzymuje się co najmniej pięć z niżej wymienionych zachowań:

• Wysiłki mające na celu uniknięcie porzucenia – bez względu na to czy byłoby ono wyimaginowane czy też realne;
• Niestabilne i emocjonalne związki interpersonalne, które wahają się pomiędzy idealizowaniem a całkowitą dewaluacją;
• Zachowania impulsywne w przynajmniej dwóch sferach życiowych, które mogą być dla pacjenta niebezpieczne w rozumieniu ogólnym (przypadkowy seks, nadużywanie alkoholu i narkotyków, pożyczanie i wydawanie dużych sum pieniędzy, częste przekraczanie prędkości, objadanie się lub całkowite unikanie jedzenia);
• Myśli paranoiczne jako reakcja na stres;
• Zaburzenia własnej tożsamości, brak poczucia własnego ja, częste derealizacje;
• Ostra niestabilność emocjonalna, częste bardzo głębokie chandry trwające od kilku godzin do kilku dni;
• Nieustępujące uczucie samotności i pustki
• Trudności z kontrolowaniem gniewu i agresji, zamienianie ich w autoagresję (osoba zdenerwowana zamiast kierować gniew, np. Uderzenie, obelgę, krzyk, w osobę która ją zdenerwowała, pod wpływem gniewu lub agresji zaczyna się rzucać, uderzać, rwać włosy z głowy lub uderzać głową w ścianę);
• Zachowania autoagresywne w postaci podcinania żył, przedawkowywania tabletek, głodzenia się itp – próby samobójcze często nieskuteczne, mające zwrócić uwagę otoczenia.

Na BDP choruje aż 1% populacji, z czego 75% to kobiety. Ciekawym faktem jest to, że aż 25% więźniów zakładów karnych wykazuje pełne objawy tej osobowości. 

Przyczyny powstawania BPD są dość złożone i mają wielowymiarowe podłoże. Często ma swoje źródło w dzieciństwie. Etiologia odnosi się głównie to bardzo wczesnego dzieciństwa, maksymalnie do 5/6 roku życia. BPD jest więc następstwem przeżytych w dzieciństwie wydarzeń traumatycznych (śmierć rodzica, rodzeństwa, przyjaciela z dzieciństwa,  silne nocne lęki na które nie było odpowiedzi rodziców, bycie świadkiem pożaru, wypadku samochodowego, utonięcia lub innego, nie mniej traumatycznego zdażenia). Ważnym czynnikiem według psychologów jest również długa rozłąka z rodzicami lub jednym z rodziców (wyjazdy zarobkowe, opuszczenie rodziny). Jako przyczynę osobowości BPD podaje się również molestowanie seksualne lub gwałt w dzieciństwie. Podobnymi czynnikami wywołującymi chwiejność emocjonalną tego rodzaju są również nieprawidłowe warunki środowiskowe, nadmiernie krytyczne lub wymagające podejście rodzica do dziecka lub jego zaniedbywanie w sensie fizycznym i psychicznym.